nic nie mogę

Dwa miesiące temu mój ojciec miał wylew.
11 dni w szpitalu.
Ile strachu nie muszę tłumaczyć.
I czas, gdy ojciec był po prostu trzeźwy

Wypis, skierowania do specjalistów, zalecenia zaprzestania picia i palenia.
Oczywiście nikt z nas nie wierzył, że się uda, ale że chociaż ograniczy ile się da.

We wtorek coś zaczęło się złego dziać.
Najpierw długo oglądał zapalniczkę, jakby to było coś nowego, co w dodatku nie wiadomo, jak działa.Po chwili wyszedł z psem w samych kapciach.Na szczęście szwagier był w domu i go cofnął.
A potem przestał logicznie mówić.Bełkotał niezrozumiale.
Pogotowie przyjechało w 7 minut.
Tym razem udar.
Mowa i czucie w prawej stronie wróciło po dwóch dniach.
Wczoraj zabrałam ojca do domu.
Rozmowa z lekarzem była szczera do bólu.
Wszystko (albo wiele)w jego rękach.
Kategoryczny zakaz picia i palenia.(co wszyscy wiedzą niemożliwe)
Siedzimy jak na bombie.

Dziś miałam mieć fajny dzień - morze, kino...

Wieczorem telefon od siostry, że ojciec nawalony tak,że nie mógł trafić kluczem do drzwi.
Muszę to z siebie wywalić.
Strach, że umrze.
I złość, że na własne życzenie.
Mam ze strachem reagować na każdy telefon?
Mam jeździć codziennie do szpitala, żeby tylko tam mieć normalnego ojca?
Mam spokojnie czekać na jego śmierć?
Bo przecież nic więcej nie mogę.
Ta bezsilność mnie wkurza;(