Nie płacz kiedy odjadę - czyli słomiana wdowa

No i skończyło się rumakowanie.

Mąż wrócił, kwarantanna, tydzień na luzie i znów wyjazd - najgorsze, że najpierw znów kwarantanna i dopiero 2 tyg pracy.

Mam nadzieję, że chociaż jak wróci to go ominie.

To zamknięcie nam nie służy, jak pewnie nikomu;( 

Zawiozłam go na dworzec, nie czekałam na odjazd (zawsze beczę) nerwy spożytkowałam na sprzątanie.

Ręka bolała mnie wczoraj , dziś już ok.

Za trzy tygodnie kolejna dawka. 

Ponoć teraz jak będę odbierać telefon musze się klepnąć w szczepionkę ;D

Żałuję bardzo, że Tomek nie ma takiej możliwości, bylibyśmy dłużej razem.

Że z moją pamięcią kiepsko wiedziałam, ale nie , że aż tak! ( długo pocieszałam się, że to tylko stresowe, ale ostatnio doszłam do wniosku, ze to już starość ) 

Przeglądaliśmy ostatnio pamiątki ślubne i okazało się, że nie sprawdziliśmy kuponów lotto!! - nawet nie pamiętam, czy je wcześniej widzieliśmy!

Ale uznaliśmy, że wystarczy nam miłość, więc nawet nie zajrzymy, żeby nie zejść na zawał ;D

W sprawie naszej drogi braku przejścia napisałam do wójta - w wiadomości prywatnej.

Szybko odpisał 

-  "Dzień dobry, dziękuję za informację. Zainterweniuję i postaramy się znaleźć jakieś rozwiązanie. Jednocześnie przepraszam za problem i dziękuję za wyrozumiałość"

Po czym przez tydzień nic (przyznaję, że jak przyszedł mróz i śnieg problem "przymarzł" )

Za to w poniedziałek jak szłam do pracy o mały włos nie walnęłabym  podwójnego axela w dodatku z górki!!! To, co zaczęło topnieć w nocy przymarzło.

Aż się bałam powrotu do domu, bo zrobiło się ciepło i zdawałam sobie sprawę, że breja jest nie do przebycia.

Okazało się, że ludzie już zadziałali.

I chyba najwięcej pomógł wpis na fb - siła internetu!

Komentarze były ostre. I pomogło - już wieczorem problem rozwiązany

Można? Można!

Tylko dlaczego nie od razu?