Karmimy głodomory

Kilka lat temu spełniłam swoje dziecięce marzenie o karmniku.
Nie wiem, czy to lokalizacja, czy zbyt ciepłe zimy, czy sroki, które wpachają się tam, gdzie nie mają, ale  jakoś było cicho.
Po czterech latach drgnęło!
I to drgnęło tak, że ranne pukanie mnie budziło.
Czasem przez kilka minut stałam i, przez firankę, podglądałam jak się żółte brzuszki kotłują;D
Były płochliwe, więc dopiero po wielu próbach udało mi się nagrać taki filmik

Niektórzy twierdzili, ze jeszcze za wcześnie na dokarmianie, ale nie mogłam sobie darować tej radości.
Poza tym ponoć dobrze zawczasu pokazać skrzydlatym, gdzie stołówka, gdy już mróz zacznie szczypać w girki.

Dlatego poczułam autentyczny żal, gdy po nocnej wichurze nasz karmnik po prostu zleciał na łeb na szyję;(

Pomyślałam, że będzie mi brakowało tego trzepotania i pukania za oknem, że już nie wywieszę słoninki....
eh


Po dwóch dniach wracam z pracy, a na parapecie....tadam:

Nowiuśki karmniczek, przyklejony silikonem, żeby już nic nie zawiało ;D

Maluszki już zaczynają szaleć ;D

P.S.
Może moje ptaszory nie oswoją się jak  skrzydlate mojej Pysi, ale i tak się cieszę;D