Raj na ziemi?

Nie mam pojęcia jakim cudem byłam przekonana, że rekolekcje są w pobliżu Warszawy.
Nie sprawdzałam niczego na mapie, bo wiedziałam, że ktoś nas odbierze z Łopuszańskiej.
Założyłam, że w razie potrzeby nie będzie problemem wrócić do domu.
Grześkowi było lepiej, więc zostawiłam instrukcje jakie wziewy, czym smarować, czym karmić itd.
Dzień wcześniej okazało się, że noga, którą Junior skręcił wcale nie skręcona, tylko załamana 5 kość śródstopia i gips na 6 tygodni! Co oznaczało przymusowy szlaban, w związku z czym opieka nad Grzesiem "poszerzyła" się o jeszcze jedną osobę.
Juz nie bylo nad czym się zastanawiać.Zdecydowałam - jadę....
 Najpierw uciekł mi autobus , kolejny miałam po 20 minutach!
Obliczyłam, że zdążę na pociąg tylko jeśli wszystko będzie mi idealnie pasowało.
Wysiadając z autobusu zobaczyłam nadjeżdżający tramwaj, ale najpierw musiałam kupić bilet...zdążyłam w ostatniej chwili...potem bilet na pociąg - na szczęście nie było kolejki:) I biegiem na peron
Udało się:) W  Warszawie dowiedziałam się, że jedziemy do Nagorzyc w Góry Świętokrzyskie i to jest co najmniej 3 godziny jazdy samochodem!!
Oprócz mnie było już kilka osób.najpierw zerkaliśmy na siebie nieśmiało.
Pierwsze rozmowy ..na stacji benzynowej;)
A na miejscu? Zajechaliśmy pod cudny dworek z niesamowitym widokiem, gdzie czekała siostra Małgorzata z otwartymi ramionami.

Najpierw rozlokowanie po pokojach, a potem posiłek:)
Zdaje się, że Tamara (Gospodyni miejsca) rzuciła hasło, że na czas pobytu wszyscy mówimy sobie po imieniu, żeby było łatwiej.I to był dobry pomysł.Najpierw przedstawiliśmy się z imienia lub nicka i miejsca zamieszkania, a z upływem godziny te informacje gwałtownie się rozszerzały.Każdy z nas ma jakieś problemy, kłopoty, zgryzoty, ale i powody do dumy, zadowolenia i tym się dzieliliśmy.
Potrzebujemy drugiego człowieka i to był też taki czas...
Czas odpoczynku, odprężenia , rozmów, konferencji,  modlitwy, spotkania z Jezusem we Mszy Świętej i adoracji.
Czas siedzenia przed domem , wdychania świeżego powietrza, gadania z kotem:)

Czas śmiechu takiego, że bolały przepony!;)
I czas zwiedzania!
Byliśmy na Świętym Krzyżu -3 km pod góreczkę.
Pogoda super, bo nie za gorąco, a przeżycia niesamowite - ile lat modlitw , ale i cierpienia!
(jeszcze nie mam zdjęć z tego miejsca)

Potem na chwilę zajechaliśmy do Krzyżtoporu - coś co miało stać wieki zostało jako ruiny

W ciągu tych kilku dni spałam jak dziecko - po 8-9 godzin , bez budzenia, bez koszmarów.W ciągu dnia dodatkowa godzinna drzemka! Sołtys się śmiał( bo oczywiście dzwoniłam ) że mam się wyspać na zapas, bo ma mi to na rok wystarczyć;)
Wszystko, co dobre jednak się kończy - czas powrotu do domu...
Na dworcu w Poznaniu Sołtys czekał z Grzesiem i Tolą.
Grześ na mój widok ...odwrócił główkę i wtulił się w tatusia. I potrzeba było dłuższej chwili , żebym mogła go przytulić!Aż zrobiło mi się przykro!
Ale potem pomyślałam, że to najlepszy znak, że było mu dobrze, że nie odczuł mojej obecności!
Że to był dobry pomysł z tym wyjazdem!
Odpoczęłam , poznałam świetnych ludzi (dziękuję gospodarzom i wszystkim, którzy pomagali), omodliłam wszystko, co mam w sercu - pamiętałam o tych, którzy o to prosili i nie;)
Zostawiłam wszystko, co napawa strachem ( mi nie przedłożyli umowy o pracę i nie będę mogła być na płatnym urlopie wychowawczym)
Cieszę się, że dane było mi przeżyć taki czas;)