porada małżeńska

 Dawno dawno temu czytałam książkę w której było o małżeństwie. ;D

Może niedokładnie pamiętam, ale kwestia dotyczyła tego, że europejskie małżeństwa często kończą się rozwodem, a afrykańskie, choć aranżowane przez rodzinę nie. I tłumaczenie było takie, że my stawiamy gorący garnek z zupą na zimnym piecu i z czasem zupa stygnie, a oni zimny garnek z zupą na gorącym piecu i z czasem zupa się podgrzewa.

I w sumie w każdym małżeństwie tak jest, że jak się nie dokłada do ognia to gaśnie. Nie chcę patrzeć wstecz, ale jednak wyciągam wnioski i poprawiam się. Pracuję nad związkiem, dbam, czasem ustępuję, a czasem stawiam na swoim. Jak mi Tomek zarzucał, że komplikuję , jak to kobieta, to pytałam, czy wolałby faceta? Mówię mu o swoich pragnieniach, odczuciach, podpowiadam , co ma robić, ale też wsłuchuję się w jego potrzeby, przymykam oczy na jego wady. Ucieszyłam się, jak w końcu zaczęłam dostrzegać rzeczy, które mnie wkurzają, bo wiedziałam, że latanie 4 metry nad lamperią to nie jest to dobry stan i każdy kiedyś spadnie na ziemię i będzie bolało.

Dwa dni temu dostał nowego podopiecznego. Na szczęście okazało się, że facet ogarnięty, zna się na pracy, nie trzeba gonić do roboty, ani pilnować. I tamten przyznał, że pokłócił się z żoną w dniu wyjazdu i już 8 dni się nie odzywają.

I mój Tomek zrobił mu wykład, jak postępować z żoną. Że on z pierwszą też wiele spraw zawalił, widzi to teraz, że nie gadali po tydzień, lub dwa, aż dzieci prosiły, żeby zadzwonił do mamy itd. Że szkoda czasu, życia na to. I żeby zadzwonił i powiedział, że przeprasza, choć nawet (jeśli) nie pamięta o co poszło, że przecież ją kocha i szkoda każdego dnia na milczenie. Byłam z niego dumna!

I rano dostałam wiadomość -kolega zadzwonił do żony, znowu się kochają.

Aż mi się gęba uśmiechnęła ;D

To prawda, warto rozmawiać ;D