Nadzieja nie umiera nigdy ;)

W piątek poszłam na spotkanie Lejdis - Zolinka, Becia i ja , bo czwarta się specjalizuje i akurat miała wykłady.
Cztery godziny babskiego towarzystwa przerwane tylko smsem od Sołtysa - "  kup chleb " ;)
Przyznałam, że nie chciałam spotkania wcześniej z obawy, że będę im ryczeć (co wyznałam rycząc)
Oczywiście na mnie nakrzyczały - normalnie zero szacunku do starszej !- że przecież od tego są!
Po powrocie poczytałam znów komentarze pod poprzednią notką i ...wzięłam się w garść.

Książek na allegro nie wystawię, bo oddałam przyjaciółce, gdy miał się urodzić Grześ - było potrzebne miejsce dla Grzdyla.To co zostało - nie do ruszenia :)
A ciuszki po Grzesiu nie sprzedaję, bo wiem, że komuś są bardzo potrzebne, a nie mogę zarabiać na czymś, co sama dostałam!
Mam wrażenie, że to taki łańcuszek dobrych uczynków i nie wolno mi tego przerwać (jedyny łańcuszek w jaki wierzę;))

W piątek podawali jaka jest sytuacja w poznańskim urzędzie pracy.Wiem, że teraz czekają od 2 w nocy, by się zarejestrować!To, co mówią, że w Poznaniu czeka praca dla osób spoza miasta to tylko dla określonych specjalistów!
A jeśli już szukają pracownika to "najchętniej z określoną grupą"
Ktoś w komentarzu zapytał jak można mi pomóc.Dziękuje serdecznie, ale nie wyobrażam sobie, żebym napisała, że potrzebuję tego, czy tamtego :)
Blog to dla mnie szczególne miejsce.
Miejsce spotkania ze wspanialymi ludźmi, miejsce, gdzie mogę się wyżalić, pozłościć, pochwalić...

Chociaż, w zasadzie, wychodzi na to, że jednak  też sposób wołania o pomoc, bo okazało się, że znajoma ze Śląska, po przeczytaniu wpisu, zadzwoniła do kogoś w Poznaniu i ruszyła lawina....
Sołtys już wysłał cv, wczoraj dzwonił.Czekamy, czy coś się uda.
A i moja sprawa jeszcze nie całkiem stracona.

Jesteście kochani, dziękuję za wszystko!!!
Mam wrażenie, że pisze troszkę bez sensu, ale mam koszmarną migrenę - myślę, że to nadmiar emocji;)
A muszę napisać, bo - jak śpiewał pewien aktor - czasami człowiek musi, inaczej się udusi!

I powiem Wam jeszcze, że jak człowiekowi tak całkiem źle to wystarczy wieczorne gilgotanie  z Gzubkiem i człowiek wie, że zrobi wszystko, by swoim dzieciom zapewnić byt!

A te krasnoludki, które szaleją u Klarki w szafie i zwężają ubrania, mieszkaja i szaleją także u nas!
Wyciągam z szafki coś, co jeszcze niedawno było ciut za duże i co?
 Rękawki za krótkie, skarpetki za ciasne, piżamki za małe! :)
A jak widać dziecko odżywiane  "konkretnie"

A zasypianie....najlepiej na tatusiu!Po swojemu