Wspomnienia, że aż się rumienię!

Czasem bywają takie sytuacje w życiu, że na samo wspomnienie cierpnie nam skóra.

Aniołkiem nie byłam, oj nie :)

(ktoś myśli inaczej?)

Wyjawię tylko dwie takie sytuacje, które jakoś szczególnie zapamiętałam

Pierwsza -mój  biały tydzień.

Siostra pilnuje porządku - nie ma siedzenia w ławkach - stoimy przed ołtarzem.

Dziewczynki po prawej stronie, chłopcy po lewej.

Siostra wychodzi na chwilę, a my mamy być cicho.

Nie byliśmy.Na pewno gadałam też -być może NAJWIĘCEJ - tego się nie wypieram (nie pamiętam) 

Ale karę dostałam tylko ja.Musiałam klęczeć obok chłopaków - całą mszę czułam wzrok ludzi na moich plecach.

To było moje pożegnanie z kościołem.

Do dziś źle to wspominam, uważam, że kara była zbyt surowa.

Wróciłam po paru latach :)

Szanuję ludzkie wybory, poszukiwania, decyzje, nie namawiam, nie oceniam...

Ale jak ktoś mi mówi, że przestał chodzić do kościoła, bo jakiś ksiądz, czy ktoś...to odpowiadam - czekasz na ważne spotkanie  z dyrektorem,obrażasz się na niego jak Ci sekretarka zalazła za skórę? ;)

Akurat to nie jest argumentem.

Ja szukałam odpowiedzi na wiele pytań ....

Stąd moje studia teologiczne.

I z tym się wiąże drugie wspomnienie..

Pierwsze wykłady, gwar.....jakieś sprawy organizacyjne.

Siedziałam w ostatnim rzędzie i powiedziałam do koleżanki, że wykładowca(ksiądz!) ma fajny tyłeczek!

Wstrzeliłam się w chwilę, gdy zapadła cisza i mój głos rozległ się po całej auli!!

Strzeliłam takiego buraka, że nikt nie musiał pytać, kto jest sprawcą!

I tylko dodam, że z tego przedmiotu byłam tak obryta, że dostałam 5 z egzaminu:)

A Sołtys mi dokuczał, że jak nie poprawię zachowania to cofnie mi zgodę na studiowanie!!:))

A Wy macie coś do opowiedzenia?