Mój kolejny pierwszy raz;))

Przełamywanie strachu nie jest niczym niezwykłym w naszym życiu.

Wiele razy stajemy w obliczu wyzwania i podejmujemy je...jeśli trzeba :)

I mam na myśli to, co możemy, ale nie musimy.

Ja np nie skoczyłabym ze spadochronem, ani nie nurkowałabym - strach przed utopieniem przewyższa wszystko.

Prawo jazdy mam od 13 lat - bez wypadku, stłuczki,mandatu,choć miałam kilka takich sytuacji, że gdyby nie mój refleks mogłoby się źle skończyć, a pewnie i ja zrobiłam coś (o czym nawet nie wiem) że komuś podniosłam ciśnienie.

Jeździłam tylko dużym fiatem i fordem i w życiu nie prowadziłam cudzego auta.

Za duża odpowiedzialność - w końcu na drodze nie wszystko zależy od nas.

Jak bym się potem tłumaczyła, gdyby coś się stało?

I jak latem Michalina zapytała czy chcę na autostradzie poprowadzić jej audi na samą myśl oblałam się zimnym potem:))

Oczywiście nie chciałam;)

Auto piękne, wypieszczone - już jeżdżenie jako pasażer sprawiało mi niesamowitą frajdę :)

Tym razem troszkę mnie podeszła;))

Ucieszyłam się, że w dniu, gdy miała zaplanowany wyjazd do Łodzi ja miałam wolny dzień i mogłam jechać z nią.

Ale jak wieczorem napisała, że mam zabrać prawo jazdy i że cieszy się, że ma zmiennika, bo ją jazda nie zmęczy,to aż mi się kolana ugięły.

Oczywiście , że mogłam odmówić, podejrzewałam , że napisała tak celowo, ale ...prawko wzięłam.

Pogoda była piękna , temperatura w okolicy zera,widoczność piękna.

Zatrzymałyśmy się raz, potem drugi, no i stało się!

Dostałam kluczyki i...ziuuut! Pojechałam.

Na początku wkleszczona byłam w fotel, że nawet oddychać było trudno.

Szybkość 140 - prawie czułam wiatr we włosach i komary między zębami:)))

Miałam jechać tylko autostradą, a tu raptem okazało się, że nie ma gdzie się zatrzymać i już zjazd do Łodzi!

Na szczęście serce już się uspokoiło, a kolana straciły miękkość i jazda sprawiała frajdę.

Dojechałam do samej manufaktury! Zaparkowałam!Hurra!

Michalino!Dziękuję;))))