Sprawozdanie ;)

Przygotowana do recitalu byłam już dużo wcześniej.

Na szczęście w sobotę przymierzyłam jeszcze raz to, co miałam założyć i ...kicha.

Nie ma się co dziwić, schudłam 14 kg i to widać.

No to na ratunek do koleżanki.

Oj, nie było łatwo..nie cierpię przymierzania!

W dodatku koleżanka ma troszkę inny gust, a poza tym ma o tyle lepiej, że każdy ciuch zyskuje na urodzie NA NIEJ!

W końcu wybrałam jedną sukienkę w której się w miarę dobrze czułam i buty na wyższych obcasach.

W domu okazało się, że jednak czerwony żakiecik w ogóle nie pasuje.

No to do Zolinki!

Dała mi śliczną czarną bluzeczkę i kazała przymierzyć wizytowe spodnie.

Spojrzałam na nią z politowaniem - ona waży tyle, co dobrze wypasiona gęś! W porywach do 55 kg!

Ale posłuchałam.

Zapięłam się nawet, ale westchnęłam, że nie mogę oddychać!

- "to nie oddychaj! na Bajora jedziesz, możesz się poświęcić!"

Łatwo mówić.

W poniedziałek zjadłam skibkę z pasztetem -więcej nie mogłam, bo żołądek jak na supełek i wieczorem dopięłam się bez problemu.

W Operze poznańskiej bywałam w lepszych czasach , teraz po schodach szłam na ugiętych kolanach .

W głowie kołatała mi myśl - uważaj, bo chwycił mróz, jak rypniesz pyskiem na dziób, to więcej ludzi będzie miało uciechę, niż z podobnego upadku Maciusia!( kto czytał Musierowicz ten wie!)

Byłam chyba pół godziny wcześniej.Rozglądałam się uważnie szukając jakieś znajomej twarzy!

W pewnym momencie po drugiej stronie zobaczyłam ...Posłańca!Nie było szans go złapać;/

Miejsce 17 , po mojej lewej stronie, zajmowała kobieta -włosy dłuższe od moich, lekko falowane, okulary, czarny sweterek z koronkowymi wstawkami na rękawach, czerwono - malinowa, długa spódnica, czarne buty ze złotymi paskami na obcasach.Czarna torebka z wiszącym małym osiołkiem, mały, okrągły, złoty zegarek na lewej ręce, komórka nokia.Nie znam,ona chyba mnie też nie - przynajmniej nie widziałam żadnego gestu, uśmiechu, czegokolwiek, co by sugerowało, że wie dlaczego ja tam jestem.

Dwa miejsca po prawej stronie były długo wolne.Potem jednak przyszła para, której też nie znam.

Siedziałam tak blisko ..nikt nie zasłaniał, a gdy pogasły światła zapomniałam, że na widowni jest ktoś jeszcze:)))

Pierwsza piosenka i...już polały się łzy.W czasie gromkich braw dyskretnie wyczyściłam nos;))

Potem już tylko słuchałam, słuchałam, słuchałam.

Koniec przyszedł niespodziewanie.Oburzyłam się, że to już! Nawet trzy bisy nie nasyciły!

Nie wiem jakim cudem (bo u mnie z pamięcią różnie) z podziękowań zapamiętałam jedno nazwisko.

Poczekałam aż wszyscy wyjdą, wzrokiem "omiotłam "jeszcze całą operę - z tego miejsca nigdy nie patrzyłam -zwykle były to dalekie miejsca, często balkonowe.

Zapatrzona nie zwróciłam uwagi, że mija mnie Posłaniec.

Powiedział coś, co wcześniej Bajor i  już wiem, jak się Posłaniec nazywa:)))))))))))))))

Ale oczywiście nie chciał puścić pary z ust;/

Już wiedziałam , że nie odpuszczę!

Odebrałam płaszczyk z szatni i poszłam czekać na autograf.

Dostałam na zaproszeniu, bo płyta była poza moim zasięgiem.

Ale jeszcze czekałam, żeby w dogodnym momencie zrobić zdjęcie.

I wtedy znów zobaczyłam Posłańca - był po drugiej stronie holu,tej zastawionej stolikiem i krzesłami (żeby tłum nie zdeptał Artysty dającego autografy)

Ludzi zostało mniej, podeszłam i znów naciskałam, żeby powiedział komu zawdzięczam taka radość.

Nie chciał powiedzieć, a na mój tekst, że przez niego zejdę na zawał odparł

nie może pani zejść na zawał, bo bym już nigdy nie mógł przyjechać do pani z różą!

No bądź mądry, pisz wiersze!!

Zapytał tylko czy mam płytę do podpisu, zaprzeczyłam.

Uśmiechnął się, poszedł po płytę, dostałaś autograf na niej i zdjęcie.

Czułam, że znów wzruszenie ściska mi gardło.

I tylko usłyszałam jak mówi - niech pani nie płacze, takie rzeczy się zdarzają!

Panie Bartoszu!! Nie odpuszczę..:))

Wiem, że takie rzeczy się zdarzają..chcę osobiście podziękować:)))