Zostałam słomianą wdową

Znienacka przyszła mobilizacja.
Najpierw kombinacje jak dojechać do Norwegii, skoro samoloty latają dopiero od 9 czerwca, a oni chcą męża na już.

W dodatku  z rzeczy, które są na miejscu będzie mógł korzystać dopiero po odbyciu kwarantanny, czyli musi zabrać wszystko na te dwa tygodnie.
A wszystko zostało w domu.
Na szczęście sklepy otwarte.
Ja już się nauczyłam, że dzień przed , lub w dniu wyjazdu(jak wyjazd późno) jest nerwowo.
Cóż -są rzeczy niezmienne, ale teraz i ja byłam nerwowa.
Coś tam burknęłam ,a na to Grzesiu
- mama, nie możesz krzyczeć na swojego męża, to skarb twojego życia
:D

Lusia , Tomek i ja od razu wybuchnęliśmy śmiechem i atmosfera była lżejsza.
Ciągle czekaliśmy na ostateczne ustalenia.
Koniec końców zabrał się z inną ekipą, a reszta albo doleci samolotem 9, albo pojadą jutro autem.

Odwiozłam go do Gdyni na prom, otarłam łzę i ...wróciłam do Sopotu.
Wiem, że popłynie 12 godzin, a potem , w czterech , pojadą autem przez kolejne 14.
No, ale w końcu coś ruszyło i powiem, ze to ostatni dzwonek, bo już się kończyły oszczędności.
(zasiłek przyjdzie pewnie później niż wypłata)

Mila lata z kąta w kąt zaglądając w oczy ,czuje, ze pana nie ma.
Cóż, jakoś przeżyjemy te dwa miesiące.

Jutro, a właściwie dziś,bo minęła północ, wracamy do domu, więc jeszcze poszłyśmy pożegnać morze.
Czy ktoś zgadnie co to takiego?